Coraz więcej słyszy się o nowej ustawie, która będzie obligować pracodawcę do umożliwiania pracownikowi wzięcia urlopu wypoczynkowego w pełnym wymiarze jeszcze w tym samym roku, za który on przysługuje. Nic więc dziwnego, że niektórzy wpadają w popłoch. Nie będzie już istniało jakieś wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy, rozumiane jako kwota wypłacona „extra” pomimo nie wzięcia urlopu. Takie praktyki zresztą chyba i teraz nie są oficjalnie przyjęte i uczciwe, w znaczeniu zgodności z obowiązującym prawem.
Jest jeden moment, kiedy tak rozumiane wynagrodzenie będzie wypłacone — jeśli pracownik zwolni się, zanim wykorzysta urlop, co będzie poprzedzone zwolnieniem lekarskim, a zbiegnie się z końcem roku kalendarzowego. Wówczas taka sytuacja ma miejsce. Ale jest to tylko jeden z wyjątków, bo normalnie nie dzieje się tak, chyba że pokątnie, jako praktyka niemalże podziemna, stosowana przez firmy o niejasnej reputacji. Wtedy zrozumiałe jest, że pracodawcę stać na taki czyn, skoro normalnie też nie liczy się z prawem pracowniczym.
Oczywiście samo wynagrodzenie połączone z odbyciem urlopu wypoczynkowego to rzecz normalna. Ustawa nie zmienia tej kwestii. Pracownik idzie na urlop płatny, jeśli korzysta z jego wypoczynkowej wersji. Tak więc należy mu się wynagrodzenie, podobne do tego, które miał pracując. Oczywiście będzie ono pomniejszone o różne premie i tym podobne sprawy, a więc także nadgodziny odejdą, ale będzie to zbliżona kwota do tej z trzech poprzednich miesięcy. Jest to w sumie sprawiedliwe rozwiązanie.
Nie można wątpić też, że takie wynagrodzenie w ogóle jest zasadne. Urlop to tylko inna forma realizacji stosunku pracy, zresztą zagwarantowana ustawowo. Nie ma się co dziwić, że za realizację umowy o prace dostaje się wynagrodzenie. Zresztą spójrzmy na to ze strony pracodawcy. Jemu nie powinno zależeć na dużej ilości słabych, przemęczonych pracowników, ale na odpowiedniej ilości pracowników o dużej wydajności, a więc zadowolonych, wypoczętych i odpowiednio premiowanych.
Urlop wypoczynkowy to dobra forma odskoczni od monotonii pracy, czas na złapanie opalenizny, ale niejednokrotnie tez na podreperowanie zdrowia, szczególnie dla tych, którzy nie mieli za bardzo takiej możliwości w innym czasie ze względu na naciski w firmie, aby nie chodzić na zwolnienie lekarskie, jak się ma jeszcze urlop do wykorzystania. Oczywiście jest to zgoła nieodpowiednie podejście, ale niestety się zdarza. Dlatego też warto je przeanalizować i odpowiednio przemyśleć, jakie niesie ze sobą konsekwencje.
Po pierwsze spędzanie urlopu wypoczynkowego na leczeniu się, nie jest — i nie może być — w żaden sposób zabronione. Tylko odwrotna sytuacja jest sankcjonowana. Często na taką decyzję oprócz nacisków wpływa też chęć niestracenia 20% wynagrodzenia lub premii za 100% frekwencję, która gdzieniegdzie, szczególnie w większych zakładach jest z powodzeniem stosowana. Poza tym wówczas można swobodnie się poruszać, jeśli schorzenie nie jest aż tak groźne, a w razie czego można urlop przedłużyć na L4, jeśli okoliczności będą za tym przemawiać.
Konsekwencje są zatem głównie pozytywne. Jednakże jedna jest zgoła niezbyt radosna. Otóż pomimo jasnych korzyści, jakie niesie ze sobą wykorzystanie urlopu na leczenie, nie można zaprzeczyć, że przez taką praktykę zmniejsza nam się ilość wolnych od pracy dni. Tak mielibyśmy i chorobowe i urlop wypoczynkowy, a tak możemy skorzystać tylko z jednego rozwiązania, które nam już się nie wróci, nawet jeśli przedłużymy urlop poprzez zwolnienie lekarskie.
Dobrze jest więc zawczasu przemyśleć i dobrze zaplanować swoje leczenie, tak żeby się na tym nie przejechać, tylko dobrze skorzystać pod kątem naszego zdrowia i produktywności pracowniczej. Zresztą i pracodawcy powinno na tym zależeć. Powinien zatem nie robić problemów ze zwolnieniami lekarskimi ani jakiegoś klimatu zabronionej praktyki, niemile widzianej przez szefostwo. Każdy przecież ma prawo i obowiązek podreperować swoje zdrowie, jeśli zostało ono wystawione na szwank. To jest podstawowa sprawa w tej kwestii.
